Sykała Julian (1874–1925), działacz gospodarczy i oświatowy, poseł na Sejm Rzeczypospolitej Polskiej.
Ur. 13 IX w Tyczynie (pow. rzeszowski), był synem Jana, kowala, i Zofii Michalskiej, starszym bratem Władysława (1883–1948), przed drugą wojną światową radnego Rady Miasta Przemyśla, dyrektora Prywatnego Seminarium Nauczycielskiego Męskiego w Przemyślu, od r. 1944 dyrektora tamtejszego Liceum Pedagogicznego.
W l. 1885–93 uczęszczał S. do Gimnazjum Wyższego w Rzeszowie. Studiował w Akad. Górniczej w Leoben, gdzie należał do korporacji akademickiej «Czytelnia Polska». W r. 1896 uzyskał absolutorium i stopień inżyniera górniczego. Wrócił następnie do Galicji i przez rok służył w armii austro-węgierskiej w oddziale artylerii, stacjonującym w twierdzy Kraków; został awansowany do stopnia podporucznika. W r. 1897 rozpoczął pracę w przemyśle górniczym w Zagłębiu Ostrawsko-Karwińskim i zamieszkał w Porębie (pow. frysztacki). W gwarectwie Orłowa-Łazy (pow. frysztacki) był początkowo asystentem kierownika szybu głównego w Orłowej, a następnie kierownikiem szybów «Zofia» w Porębie i «Nowy» w Łazach. W październiku 1906 uczestniczył w I Zjeździe Polskich Górników w Krakowie. Był w Cieszynie członkiem rady nadzorczej Tow. Oszczędności i Zaliczek, a w Porębie członkiem zarządu Kasy Raiffeisena oraz radnym tamtejszej gminy. Działał w Zarządzie Głównym Macierzy Szkolnej Ks. Cieszyńskiego i był współzałożycielem polskich szkół: w r. 1907 wraz z m.in. Adamem Łukaszewskim i Janem Zarańskim szkoły górniczej w Dąbrowie (pow. frysztacki), a w r. 1909 gimnazjum w Orłowej. W dn. 23–26 IX 1910 uczestniczył w II Zjeździe Górników i Hutników Polskich we Lwowie. Wraz z Zarańskim, Leonem Syroczyńskim i Leopoldem Szeferem wszedł w r. 1911 w skład powołanej przez Delegację Górników i Hutników Polskich komisji Zakładów Naukowych, zajmującej się m.in. sprawą utworzenia w Galicji studiów górniczych. Uczestniczył 24 II 1912 w Krakowie w spotkaniu przedstawicieli polskiej nauki, przemysłu i gospodarki, na którym jednogłośnie przyjęto projekt uczelni górniczej oraz apel do władz o szybkie jej uruchomienie. T.r. został członkiem korespondentem Delegacji Górników i Hutników Polskich.
W czasie pierwszej wojny światowej S. pracował nadal w gwarectwie Orłowa-Łazy. Od r. 1916 działał w tajnej Lidze Narodowej. Gdy 5 XI 1918 polska Rada Narodowa Ks. Cieszyńskiego i czeski Národní Výbor pro Slezko dokonały tymczasowego podziału Śląska Cieszyńskiego, został w zarządzanej przez Czechów Porębie. Tuż przed wkroczeniem 23 I 1919 wojsk czeskich na Śląsk Cieszyński został aresztowany i wraz z Józefem i Zofią Kiedroniami internowany na Morawach. Zwolniony 22 II t.r., osiadł w Zagłębiu Dąbrowskim, gdzie został dyrektorem Warszawskiego Tow. Kopalń Węgla i Zakładów Hutniczych w Niemcach (pow. będziński). Należał do Komisji Pracy Rady Zjazdu Przemysłowców Górniczych, a od r. 1920 także do Związku Górników i Hutników Polskich (od r. 1922 Stow. Polskich Inżynierów Górniczych i Hutniczych). Był członkiem rady gminy w Siewierzu (pow. będziński) oraz jednym z założycieli Tow. dla Przedsiębiorstw Górniczych. W wyborach do Sejmu I kadencji S. zdobył 5 XI 1922 mandat z listy państw. bloku wyborczego Chrześcijański Związek Jedności Narodowej. Wszedł do klubu parlamentarnego Związku Ludowo-Narodowego oraz zasiadał w komisjach sejmowych ochrony pracy i przemysłowo-handlowej. Na początku r. 1925 premier i minister skarbu Władysław Grabski mianował go członkiem Rady Nadzorczej, a następnie dyrektorem generalnym S.A. Eksploatacji Soli Potasowych. S. zmarł 9 IV 1925 we Lwowie, został pochowany na cmentarzu Łyczakowskim.
W małżeństwie zawartym w r. 1905 z Władysławą z Wojciechowskich, działaczką Macierzy Szkolnej Ks. Cieszyńskiego, w czasie pierwszej wojny światowej członkinią śląskiej sekcji Naczelnego Komitetu Narodowego, miał S. troje dzieci: Janinę (ur. 1905), zamężną Kornecką, Tadeusza (ur. 1909) i Halinę (ur. 1911), zamężną Gill.
Po śmierci S-y, w uznaniu jego zasług w powołaniu Akad. Górniczej w Krakowie, wmurowano tam poświęconą mu tablicę (została zniszczona przez Niemców w czasie drugiej wojny światowej).
Kto był kim w Drugiej RP? (fot.); Parlament Rzeczypospolitej Polskiej 1919–1927, W. 1928 (fot.); Rzepeccy, Sejm i Senat 1922–7; – Jaros J., Dzieje polskiej kadry technicznej w górnictwie (1136–1976), W.–Kr. 1978; Kossuth S., Polacy – słuchacze Akademii Górniczej w Leoben, Kat. 1964 s. 44; Kozicki S., Historia Ligi Narodowej, Londyn 1964; Piłatowicz J., Ruch stowarzyszeniowy inżynierów i techników polskich do 1939 r., W. 2005 II; Pudłocki T., Władysław Sykała, „Nasz Przemyśl” 2006 nr 11; Z dziejów Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie w latach 1919–1967, Kr. 1974; – Buzek A., Z ziemi piastowskiej. Wspomnienia, W. 1963 s. 130; Kirkor-Kiedroniowa Z., Wspomnienia, Kr. 1988–9 I–II; Memoriał Delegacji Górników i Hutników Polskich w sprawie założenia Akademii górniczej w Krakowie, Kr. 1912 s. 5; Pamiętnik I-go Zjazdu Polskich Górników w Krakowie w roku 1906, Lw. 1907 s. 265; Sprawozdania Dyrekcji Wyższego Gimnazjum w Rzeszowie za l. 1885–93, Rzeszów 1886–93; Sprawozdania Macierzy Szkolnej Księstwa Cieszyńskiego za l. 1900–19, Cieszyn 1900–19; – „Przegl. Górn.-Hutniczy” T. 7: 1910 nr 23 s. 736; – Nekrologi i wspomnienia pośmiertne z r. 1925: „Gaz. Warsz.” nr 100, 115, „Kur. Lwow.” nr 85 „Przegl. Górn.-Hutniczy” nr 10 s. 406–7 (fot.), „Słowo Pol.” nr 100, 101 s. 12, „Światowid” nr 17 (fot.); – Paraf. rzymskokatol. p. wezw. Katarzyny Aleksandryjskiej w Tyczynie: Księgi ochrzczonych; – Mater. Red. PSB: Biogram autorstwa żony S-y, Władysławy.
Tomasz Latos